A través da figura de D. José Mouzo Gándara queremos homenaxear a todos os galegos que levaron a música galega fóra do país, pois con eles viaxaron as raíces, tradicións, costumes e, en xeral, a cultura que nos identifica coma pobo. Estes homes e mulleres souberon espallar e fomentar o folclore propio alá onde se atopaban. Grazas a estas persoas pervive o xeito galego de entender a vida.A familia Mouzo está vinculada á música tradicional galega na diáspora, xa que alá polos anos corenta (1948) emigran dirección a Bos Aires, coa maioría de idade, Servando (finado) e José Mouzo Gándara, do lugar de Tufiáns situado no concello de Muxía. En terras americanas coñecen o que sería o seu ilustre mestre D. Manuel Urbano García Pose (finado), gaiteiro de “Airiños da casa de Galicia” e director do “Conjunto Regional Galicia” que logo pasaría a chamarse “Grupo Musical Galicia”, entre outros conxuntos.
Dos diversos tipos de agrupacións musicais do colectivo galego os denominados como “conjunto regional” son os máis representativos. Coñecidos aquí en Galicia como “Charangas ou Murgas”, pois eles non contemplan estas denominacións no seu vocabulario.
Foi tal o seu éxito que houbo máis de 50 formacións.
Eran contratados para os bailes nos centros e casas de Galicia os xoves, venres e sábados pola tarde baixa e nas festas campestres que as institucións e colectivos galegos organizaban os domingos.
D. José Mouzo recorda perfectamente os bailes que se celebraban nos diferentes clubes das colectividades galegas. Os concertos duraban entre dúas e tres horas nos que a xente non paraba de danzar muiñeiras e jotas, pero sobretodo pasodobles, cumbias, habaneras, tangos…etc.; os agarrados eran o máis demandado polo público. As lembranzas tristes tamén tiveron presenza, como o día que lle roubaron todos os instrumentos, en especial as gaitas prestadas polo seu querido amigo Avelino, máis coñecido como “o Flaco”, membro destacado do Conjunto “Os Monfortinos”.
Coa morte de D. Manuel Urbano toma o relevo na dirección do conjunto a familia Mouzo, é dicir, o patriarca da familia D. José e logo o seu fillo Óscar no que sería o seu “retiro” como gaiteiro .
Os conjuntos musicais ou Regionales foron nacendo de diferentes clans familiares, pois estes xurdían doutros a piques de descompoñerse converténdose noutros novos, o que explica os diferentes cambios de nome. Ó longo da súa vida moitos eran os seus integrantes o que provocaba a variación no número de músicos e instrumentación. Todos xiraban en torno ós cinco ou sete números.
Queremos agradecerlle a Juan Mouzo todo o labor prestado na investigación dos grupos rexionais na diáspora.
Juan Mouzo naceu no seo dunha familia que tiña moi interiorizada a música tradicional galega, pois tanto seu pai, José Mouzo, coma diferentes familares próximos ó contorno no que el se foi criando -coma seu tío Servando Mouzo- xa formaran conxuntos rexionais a nivel familiar dos que Juan foi parte activa.
Na década dos noventa decide volver ás orixes, ás raíces de seus pais e avós, a Galicia, para establecerse de forma estable e sen esquecer a música. Nun curto espazo de tempo formou parte activa en diferentes agrupacións como Cantigas e Agarimos, Xochilmica ou, como non, do noso grupo Alvariza.
Dicir que para nós continúa a ser un amigo incondicional por riba de todo. Musicalmente podemos falar dun portento e mestre sen igual á hora de interpretar as pezas co seu bombo con pratiños.
É tan forte a súa vocación pola música que logrou implantar nos seus pequenos, Juan Manuel e Lucio, o xerme musical da familia Mouzo e continuar así os seus pasos asegurando unha xeración máis de músicos na familia.
