Archivo de la categoría: Trasmisores

Proxecto 2009

Eventos, Homenaxes, Mención Especial, Trasmisores

PANXOLA DE FIN DE ANO.

Boqueixon (4)O Sr. José Castro `Costiña´da parroquia de Lamas-Boqueixón. foi un dos mozos, de saír a cantar as panxolas, de ir casa por casa pedindo licenza, de bailar sobre o chan das cociñas no tempo do Nadal ………..

Segundo lembra o noso protagonista, o Sr. Costiña. –Para facer máis loables os cantos, os mozos repartíanse en dous bandos alternando nos pés, a gaita de fol marcaba a cadencia a seguir e dependendo da capacidade de cada un farían voces altas ou baixa. Para diferenciarse as parroquias empregaban tons identificativos, propios de seu, así deste xeito se varios panxoleiros coincidían na mesma eira a cantar, algo que ocorría en casas fortes de labrada como era a de Pazos de Rubio, onde pasaban ata cinco comparsas de panxoleiros, eran claramente diferenciados e debidamente atendidos.

Este canto de fin de ano remite aos textos interpretados na noite do 31 de decembro ao amencer do día seguinte, primeiros de ano. Os versos fan alusión á chegada do Aninovo co que se espera un tempo mellor que deixe atrás o malo do pasado. No mesmo faise mención ao sufrimento de Xesucristo, alegoría entre o ben e o mal como condición de pecadores que seremos xulgados polas accións acometidas; xunto a isto, a alusión a un dos primeiros milagres, dos máis estendidos na tradición, atribuídos ao neno Deus que narra como na fuxida a Xerusalén lle devolve a vista a un cego, logo de que este lle dea una froita.

A información facilitada polo don José Castro Suárez `Costiña´alcumado así polo nome que recibe a casa onde vive, resultou de especial relevancia xa que foi a única persoa capaz de recordar á perfección o ton e as letras das panxolas cantadas na parroquia de Lamas. De feito, e durante  moitos anos, oficiou de panxoleiro cantando con gaiteiros como: Sr. Basilio de Rodiño, o Sr. Rosende `O da gaita Grande´ o Sr. Pepeiño  da Casa Nova de Rodiño pequeño,…..

Neste corte sonoro deixamos constancia da riqueza e saber das nosas xente, como o Sr. Costiña.

Homenaxes, Libros, Publicacións, Trasmisores, Xeral

AS PANXOLAS. PURA DE SANíN.

Boqueixon (3)

 

A visión dada polos nosos maiores achegaranos ao Nadal dos tempos de antes co propósito de entender como se vivía a festividade natalicia. Na viaxe realizada tivemos a sorte de atoparnos con transmisor@s, que nos darán una visión xeral, centrándonos nos cantos propios deste tempo do ano.

Nas terras da Ulla os cantos natalicios son coñecidos como panxolas de Nadal; Dentro deste ciclo clasificamos os cantos segundo a temática e coincidindo cos días máis destacados: Noiteboa, Fin de ano, Aninovo e Reis. O procedemento era sempre e o mesmo, no día da conmemoración xuntábanse polo serán os panxoleiros; Comenzaba a andaina casa por casa pedindo licenza entrando nas eiras o son da gaita de fol. Se daban licenza, cantábase e a cambio recibían un aguinaldo, sendo convidados a entrar na casa a tomar algo onde se interpretaba outra peza como agradecemento. Cos cartos recadados era costume organizar un baile no tempo do Entroido.

A señora Pura de Sanin (Sergude-Boqueixón) quen, segundo lembra, a primeira cantiga que aprendeu con seis aniños grazas ás monxas que había en Lamas foi esta Canto de Noiteboa, xa hai máis de setenta anos. –Leváronme dúas-tres noites para a súa casa ata que aprendin para logo cantala na Igrexa- .  Chámanos poderosamente o feito de que estea íntegramente en galego una narración destas características, con connotacións relixiosas en torno ao nacemento do neno Xesús. Cómpre reflectir  que este canto non pertence ao ciclo propio dos panxoleiros, senón que a interpretación se reduce á celebración da misa solemne no día 25 de novembro. o que explica que non manteña os patróns das panxolas ( licenza e petición de aguinaldo).

Dicir que é una delicia escoitar o son belo que nace da gorxa da señora Pura de Sanín.

BOQUEIXÓN Música e Tradición. Libro CD.

Eventos, Homenaxes, Mención Especial, Trasmisores

CANTO DE CARRETEIRO. MANUEL NIEVES.

Manuel Nieves e Carmen Mareque Picón. Deseiro-Sergude. Boqueixón.

Boqueixon (17)De par do noso amigo José Caneda Mareque realizamos moitas viaxes polos lugares de Sergude, Lamas, Vigo, Rodiño,… Na primeira visita aos seus familiares en Deseiro de Arriba, coñecemos a Manuel Nieves e a súa dona Carmen Mareque. Xunto a eles recordamos cousas –das de antes– son das derradeiras persoas que viviron foliadas na parroquia, como se xuntaba a xente no lugar para, ao abrigo, bailar o solto ao son da pandeireta.

Mentras conversábamos, os noso protagonistas alternaban cantando, nunha destas o Sr. Manuel comezou a botarlle unha melodía das que acompañaban o paso dos carreteiros, sendo a súa voz aos  noventa anos mostra suficiente para comprobar nela o sentimento dun bo cantador. Reflictir que o noso protagonista aprendeu estas coplas dun carreteiro de Ardilleiro –Ramón do Cabreiro.- aquel home cantaba que o levaba o demo¡ segundo baixaba do Pico escoitaba a súa voz resoar no fondo de Sergude, era increíble e eu como me gustaba moito cantar e daquela cantaba ben porque a garganta axudaba, escoitaba aquelas coplas e xa me quedaban retidas na cachola.

Lonxe das comodidades que nos rodean na actualidade, a vida ao carón da natureza dos nosos transmisores era dura e sufruda, mais estimulaba lazos de convivencia vecinal reforzando os vínculos que os unían. Como recodan Manuel e Carme: Criámonos nun momento no que as casas e eiras estaban abertas, pasabas dunha para outra sen máis. A comida repartíase con quen fora e dentro da pobreza que había compartíase cos máis pobres. Eramos todos máis ou menos iguais.

O modelo de sociedade perdido axuda a entendermos  o por que da unión existente nas celebracións comunais. Hoxe ao par que esta desaparece, vanse co tempo as tradicións no pobo.

Vai na memoria de don Manuel Nieves este canto de carreteiro. Onde queira que este, a súa voz siga a resonar dende o máis alto do Pico….

BOQUEIXÓN. Música e Tradición.

Trasmisores

Fallece D. Henrique Otero Covelo, O Gaiteiro do Fragoso

20130420-010914.jpg

Hoxe temos que informar da triste perda de D. Henrique Otero Covelo, O Gaiteiro do Fragoso, como a el mesmo lle gustaría que o lembrasen. Foi un personaxe clave para comprender e coñecer boa parte do mundo da gaita en Galicia, en particular en Vigo e a súa comarca.

Foi o mellor expoñente da tradición artística galega, figura de transición entre o gaiteiro rural tradicional e o gaiteiro urbano, pero tamén entre o gaiteiro de oído tradicional e o gaiteiro músico actual.

Baixo o seu maxisterio foron recoñecidos por primeira vez os estudos oficiais de gaita galega polo MEC en 1977.

A concesión da Medalla Constantino Bellón, a gravación dun disco monográfico, ou homenaxes recibidas foron parte do recoñecemento a esta traxectoria tan intensa e fructífera para a cultura galega.

A capela ardente quedará instalada no Tanatorio Vigo Memorial a partir de hoxe venres, ás 17:30 horas. A Misa e incineración será mañá as 17:00 horas na capela do Tanatorio.

Esta previsto que, ao inicio da Misa, Xaime Estévez e Mª Xosé López, alumnos de D. Henrique, toquen a “Oración do Gaiteiro”, peza composta por este gran mestre, con gaita e órgano. Ao rematar tocaranse as pezas “Muiñeira do Lagares” e “Festa na Eira”, por parte de todos aqueles que o desexen.

Secretaría da AGG

Eventos, Homenaxes, Trasmisores, Xeral

Vámola Alboreando – Ribeirana

Cando o Sr. Jesús Villar Souto era rapaz pasaba o tempo facendo enredos, é dicir, construía os seus propios xoguetes: «Daquela mandábannos co gando para o monte todo o día e tiñamos que buscar a maneira de entreter o tempo. A min sempre me chamou moito a atención a música, concretamente o son da gaita de fol, pero non había con que mercala, entón facía gaitas de algacén e algúnha frauta de sabugueiro. A música víñame de herdanza familiar, pois alá onde nacín, en Vilarín, no lugar de Cabana (Arzúa) meu padriño era un bo gaiterio e tiña formado, con meu tío e dous irmáns veciños, un cuarteto de gaitas de fol «Os Villares».

O repertorio do Sr. Jesus é moi variado, xa que toca pezas cun corte moi propio da Arzúa, que serían as que lembra do seu padriño e por outra banda as que aprendeu da súa estancia en Cacheiras-Teo (na Amahía), no val do Ulla. De entre o seu repertorio, quixemos destacar esta Ribeirana, muiñeira tocada de forma moi pousada, solemne e con moito gusto pois como el di: «Si se apura xa non é unha ribeirana«.

Esta é a nosa primeira entrega do que denominamos «Músicas de Teo». Cada quince días poderedes seguir puntualmente novas publicacións deste interesante traballo de campo desenvolvido por membros da Regionalista.

Enlace tenda:  http://www.aregionalista.es/store/

Trasmisores, Xeral

Germán V. Soneira

1 comentario

O noso protagonista nace no ano 1939 co remate do conflito bélico. Con só trece anos sae a tocar por primeira vez cunha comparsa de Entroido en Calo, máis xa desde ben neno lle atraía a música.

Co paso dos anos entrou a formar parte da charanga de Cornide «Sexteto enxebre Hermanos Lamas«, integrantes que mesturaban a profesionalidade que lles outorgaba posuír coñecementos musicais, e cos que Germán aprendería os mesmos, mais un trato persoal exquisito. Estes factores mesturados farían da charanga máis ca un grupo, unha familia musical. Ata o ano 1962 tocaría no Sexteto pois, unha vez rematou o servizo militar, marcharía emigrado para o Brasil abandonando forzosamente a charanga.

Neste etapa de compartir experiencias, o noso transmisor formouse non só como gaiteiro, tamén como persoa. Eran anos duros nos que a maioría dos músicos compaxinaban esta afección con outros traballos, pois apenas daba para vivir o tanxer no instrumento, mais supuña uns ingresos extra para a familia.

Para o Sr. Germán, o apoio que lle brindaron na casa dende ben neno para se dedicar á música resultou fundamental, se ben certo é que xa proviña dunha familia de gaiteiros: seu pai Ramón e seu tío José Furelos, oriúndos de Balcaide (Calo-Teo) tamén tocarían coa Charanga de Cornide. Como recorda Germán: «Na casa de meus abuelos sempre houbo todo tipo de instrumentos, moita e farra e bo humor».

Esta foi a maneira de formarse como un «gaiteiro en toda regra», exportando a nosa música na diáspora galega. Entre as súas facultades destacar a capacidade, á vez que virtude, de tocar e cantar ao mesmo tempo, como el di: «A modo asturiano»; faceta complicada que domina á perfección ao igual que seu tío «Furelos«, de quen aprendeu cando percorrían os camiños de ida e volta dunha actuación. Naqueles tempos a maior parte das viaxes facíanse a pé polos camiños e carreiros. Así foi como aprendeu as pezas, nos traxectos: «Non como aghora que se fai academia. Con meu tío, que sabía de todos os bailes naqueles lugares onde había boas mozas, un pouco antes de cheghar á aldea comezabamos a botar unha pieza cantada coa gaita a dúo e así ata o lughar onde se facía a fuliada. Ao pouco tempo de cheghar xa se xuntaba toda a xente por ver os ghaiteiriños e veña farra pra diante. Así comenzábanse as fuliadas hai moito tempo  na Amahía coa chamanda do canto do gaiteiro».

O Sr. Germán é un dos poucos gaiteiros que mantén a calidade de tocar e cantar conxuntamente, práctica moi estendida anos atrás pero que hoxe en día está case que esquecida. Na actualidade atópase desligada como unha das virtudes que debería ter un para se converter nun gaiteiro «en toda regla», con prestixo e recoñecemento, ou así o entendía Don Manuel Dopazo.

Con este tema  Germán quere homenaxear a seu tío Furelos quen se converteu no seu mentor e mestre gaiteiro, a quen admiraba e quería.

 

 

Homenaxes, Trasmisores

Danza de Antroido no Ulla

 

danzantes de antroido en Reis (Teo)
A expresión do Entroido recolle no país diversos costumes e tradicións que fan desta festividade un evento moi rico e variado culturalmente, tornándose especifico en diversas áreas xeográficas.
Na zona que nos concerne, a comarca da Ulla, atopamos os coñecidos coma xenerais, exército vestido con roupas decimonónicas que percorre os lugares da parroquia dando as vivas ós patriarcas das casas a cambio dun donativo. Na actualidade isto é o máis salientable, atrás quedan as esquecidas danzas de Entroido na Ulla nas que, acompañando os xenerais, van os coros de vellos e bonitos. Estes últimos -formados pola mocidade- son os que normalmente interpretaban as danzas alí onde eran ben recibidos pola xente e, se o sitio o permitía, logo de executar o baile repuñan folgos cos pratos típicos: filloas, orellas, chulas, carne da cachucha, viño do pais, caña, anís.. o que se chama “pór a mesa para o Entroido”.
Verbo da vestimenta dos danzantes, as variacións foron notables no chamado “coro de bonitos”. Antigamente vestían de arriba a abaixo de branco -homes e mulleres-, portando mantóns de ramos e caxemir con bandas de cores, colares brancos e cadeas douradas. Os directores destacaban polas súas gorretas e chaquetas vistosas pero, máis se cabe, polos chambergos, sombreiros característicos da Ulla de forma cónica recubertos de pluma de ave e motivos vexetais; só se conservan na parroquia de Santeles, A Estrada, pois nos demais lugares xa se perdeu a tradición de mantelos.
Vestimentas de antroido, onde se aprecia o "chambergo", Santeles - A Estrada
Con respecto á danza, esta foi recollida entre o concello de Teo e o da Estrada a diferentes informantes que curiosamente non a bailaran, simplemente lembraban vela representar antes da “guerra de España”. Os nosos protagonistas aprendérona por imitación, sendo rapaces moi novos. A estrutura do baile é sinxela: divídese en fila, cruzamento e parte de punto que se executa sempre seguindo unha forma xeométrica, ben un triángulo, un cadrado, un círculo, unha liñas… segundo as zonas e gustos de quen a interprete. Ao igual que no resto dos nosos bailes existe a figura do guía, encarnada na figura dos directores do coro de bonitos; eles serán os encargados de dirixir a representación.
A importancia desta danza reside na súa recuperación, xa que é unha tradición perdida que acompañaba o Entroido galego na comarca da Ulla. Coa esperanza de que nalgún momento sexa de novo interpretada no seu contexto, para o que foi creada e desenvolvida, animamos ás asociacións carnavalescas para que a recuperen e non deixen morrer as tradicións que nos identifican, evitando así a importación de costumes alleos que favorecen a globalización cultural e que son destrutores do propio. As roupas brancas do coro de bonitos, os chambergos, a presenza do gaiteiro…,  son elementos específicos e únicos do Entroido da Ulla.
Homenaxes, Trasmisores

Tributo o Sexteto Enxebre Hermanos Lamas

Nesta ocasión queremos renderlle especial tributo ao Sexteto Enxebre Hermanos Lamas no Centenario do seu nacemento (1910-2010).

Formado en Cornide-Teo, representaron á perfección o que foron as charangas ou murgas do século pasado no país. Seguindo a evolución natural, dende a gaita como instrumento solista ata a confluencia con outros instrumentos, como foron os de vento, conseguiron darlle á súa formación unha cor e un timbre novidoso para co son final nesta mestura de gaitas, saxo, clarinete,….
Moito do éxito do sexteto teense foi por mor da súa proxección no tempo, cen anos que superaron unha Guerra Civil e que lles outorgaron gran sona en toda a bisbarra.
Instrumentalmente, outro dos elementos novidosos foi a incorporación do saxo soprano, moi chamativo e pouco usual, xunto co clarinete, gaitas e percusión propia de banda (caixa e bombo con pratiños). Con tal formación, souberon adaptarse ás modas chegadas de fóra, aspecto que podemos comprobar na incorporación de variados ritmos foráneos: rumbas, foxtrot, habaneras, polkas, tangos, etc., moi demanda
dos polo público máis novo.

Dende o nacemento do Sexteto Enxebre Hermanos Lamas, moitas foron as cousas que mudaron ata a actualidade, cen anos que dan para lembrar aqueles bailes á saída da misa ou os concertos entre os descansos de orquestras. O secreto da súa unión, fai avivar e perdurar no tempo o recordo duns irmáns que revolucionaron o panorama musical da comarca santiaguesa.
Entre os seus integrantes, ao longo das tres xeracións dos Lamas, temos que destacar en primeiro lugar ó Sr. Ramón Lamas, líder incombustible e quen se encargaba, entre outras cousas, dos arranxos das pezas, pois destacaba en formación mus
ical (saxo e clarinete). Seu irmán, Pancho Lamas, piar básico da unión no nexo familiar polo seu bo carácter e musicalmente home polivalente (gaita e percusión), coñecido ademais polos seus aturuxos. Sen ter o apelido Lamas, J. A. Furelos, gaiteiro principal que destacaba polo seu gran fol da gaita co cal se axudaba para poder cantar e tocar. Estes foron tres piares fundamentais do sexteto, de principio a fin, encargados de formar os novos membros do grupo, tanto do núcleo familiar -fillos de Pancho (Manolo, Modesto e José) coma alleos a este -sobriños de Furelos (Manolo, Germán e Alfonso)-. Verbo disto, foron varios os integrantes que se criaron musicalmente da man de Ramón, quen impartía academia de vento de modo gratuíto na casa.
Coa desaparición destes tres piares, Ramón, Pancho e Furelos, a formación seguiu o seu percorrido como ‘Sexteto Enxebre Hermanos Lamas’ sen que houbera ningún integrante familiar con tal apelido, mais constatando así a pervivencia ata ben entrada a década dos noventa, onde desaparece como grupo profesional de música tradicional.
Co gallo do centenario conseguimos xuntar os últimos músicos que formaron parte activa deste clan familiar dos Lamas e así poder homenaxear a súa traxectoria. Este logro, do que eles son os únicos protagonistas, realizouse contando coa presenza de José Lamas (saxo) e Modesto Lamas (gaita) -fillos de Pancho Lamas-, quen na súa xuventude formaron parte do sexteto xunto co seu irmán Manolo, xa falecido, constituíndo a Segunda xeración dos Lamas. A continuación collería o relevo Germán A. Soneira (gaita) -sobriño do gaiteiro Furelos-, quen seguiu os pasos de seus irmáns no grupo e que foran introducidos por seu pai e tío na charanga. Germán xera unha nova forma de interpretar os temas, dado a súa gran maxistralidade no tanxer da gaita. Manuel Sande, derradeiro bombista da formación, formou parte da Terceira xeración dos Lamas, magnífico  a hora de interpretar os temas co seu bombo e pratiños. Por último, Miguel Lamas (clarinete), neto de Pepe Lamas e bisneto dos fundadores, asegura a continuidade no que é a Cuarta xeración dos Lamas. Nel recae toda a herdanza do patrimonio musical dos seus antepasados, constatando a transmisión dos xenes musicais familiares.
Nesta breve interpretación televisiva no programa Luar, elixiron de entre todo o seu amplo repertorio o pasodobre ‘Os Cabezudos’, dado que é unha peza moi significativa para eles, pois foron moitos anos tocando as danzas para os Cabezudos de Santiago de Compostela á parte de gustar moito nas festas e verbenas onde concorrían. En tales festas, alá polos anos corenta, producíanse as ‘remudas’ -representadas nesta interpretación da A.C.A Regionalista cos Lamas- e consistentes en cambiar de parella no baile coa peculiaridade de que o home que está a bailar coa moza ten que ceder gustosamente a súa parella no momento en que é solicitada por outro cabaleiro. Esta ‘remuda’ pódese producir en calquera momento do baile, non ten por que esperar a que acabe, e a moza non debe negarse á petición do novo danzante, para un correcto cumprimento desta acción social; mentres, o mozo que queda sen parella, e facendo propio, solicita o baile doutra moza. Estas accións tiñan o inconveniente de provocar numerosos enfrontamentos entre o sector masculino, coñécense casos moi sangrantes de pretendentes dunha mesma moza nos que algún home acaba gravemente ferido de arma branca ou de fogo, polo que acabar a paus non era o peor en moitos casos. A cortesía desvirtuábase e moitas veces aproveitábase para amolar un rival no cortexo dunha dama, para non deixar que bailara con ela en toda a festa. Hai que dicir que tan só se respectaban as parellas casadas.
Homenaxes, Trasmisores

Homenaxe á Familia Mouzo

A través da figura de D. José Mouzo Gándara queremos homenaxear a todos os galegos que levaron a música galega fóra do país, pois con eles viaxaron as raíces, tradicións, costumes e, en xeral, a cultura que nos identifica coma pobo. Estes homes e mulleres souberon espallar e fomentar o folclore propio alá onde se atopaban. Grazas a estas persoas pervive o xeito galego de entender a vida.
A familia Mouzo está vinculada á música tradicional galega na diáspora, xa que alá polos anos corenta (1948) emigran dirección a Bos Aires, coa maioría de idade, Servando (finado) e José Mouzo Gándara, do lugar de Tufiáns situado no concello de Muxía. En terras americanas coñecen o que sería o seu ilustre mestre D. Manuel Urbano García Pose (finado), gaiteiro de “Airiños da casa de Galicia” e director do “Conjunto Regional Galicia” que logo pasaría a chamarse “Grupo Musical Galicia”, entre outros conxuntos.
Dos diversos tipos de agrupacións musicais do colectivo galego os denominados como “conjunto regional” son os máis representativos. Coñecidos aquí en Galicia como “Charangas ou Murgas”, pois eles non contemplan estas denominacións no seu vocabulario.

Foi tal o seu éxito que houbo máis de 50 formacións.
Eran contratados para os bailes nos centros e casas de Galicia os xoves, venres e sábados pola tarde baixa e nas festas campestres que as institucións e colectivos galegos organizaban os domingos.
D. José Mouzo recorda perfectamente os bailes que se celebraban nos diferentes clubes das colectividades galegas. Os concertos duraban entre dúas e tres horas nos que a xente non paraba de danzar muiñeiras e jotas, pero sobretodo pasodobles, cumbias, habaneras, tangos…etc.; os agarrados eran o máis demandado polo público. As lembranzas tristes tamén tiveron presenza, como o día que lle roubaron todos os instrumentos, en especial as gaitas prestadas polo seu querido amigo Avelino, máis coñecido como “o Flaco”, membro destacado do Conjunto “Os Monfortinos”.
Coa morte de D. Manuel Urbano toma o relevo na dirección do conjunto a familia Mouzo, é dicir, o patriarca da familia D. José e logo o seu fillo Óscar no que sería o seu “retiro” como gaiteiro .
Os conjuntos musicais ou Regionales foron nacendo de diferentes clans familiares, pois estes xurdían doutros a piques de descompoñerse converténdose noutros novos, o que explica os diferentes cambios de nome. Ó longo da súa vida moitos eran os seus integrantes o que provocaba a variación no número de músicos e instrumentación. Todos xiraban en torno ós cinco ou sete números.

Queremos agradecerlle a Juan Mouzo todo o labor prestado na investigación dos grupos rexionais na diáspora.
Juan Mouzo naceu no seo dunha familia que tiña moi interiorizada a música tradicional galega, pois tanto seu pai, José Mouzo, coma diferentes familares próximos ó contorno no que el se foi criando -coma seu tío Servando Mouzo- xa formaran conxuntos rexionais a nivel familiar dos que Juan foi parte activa.
Na década dos noventa decide volver ás orixes, ás raíces de seus pais e avós, a Galicia, para establecerse de forma estable e sen esquecer a música. Nun curto espazo de tempo formou parte activa en diferentes agrupacións como Cantigas e Agarimos, Xochilmica ou, como non, do noso grupo Alvariza.
Dicir que para nós continúa a ser un amigo incondicional por riba de todo. Musicalmente podemos falar dun portento e mestre sen igual á hora de interpretar as pezas co seu bombo con pratiños.
É tan forte a súa vocación pola música que logrou implantar nos seus pequenos, Juan Manuel e Lucio, o xerme musical da familia Mouzo e continuar así os seus pasos asegurando unha xeración máis de músicos na familia.
Homenaxes, Trasmisores

Homenaxes os nosos transmisores

A asociación A Regionalista vén realizando en colaboración co programa Luar da RTVG diferentes homenaxes aos nosos transmisores, aqueles que, de forma desinteresada, nos amosan un modelo de vida hoxe en decadencia. A finalidade destes pequenos tributos é salvagardar e dar a coñecer a sabedoría, verbo da cultura popular, que ofrece o paso dos anos e a experiencia vital.

A nosa intención é realizar unha pequena mostra, a modo de pincelada, amosando o máis destacado da cultura popular do país en canto a: música, ritmo, formación, estrutura, coreografía, acompañamento, vestimenta,… Cómpre especificar que debemos ser moi conscientes de que calquera interpretación-tradición sacada do seu contexto orixinal e levada a un escenario sofre unha modificación notable. Desde o momento en que lles estamos a presentar unha danza aos espectadores desfiguramos e desvirtuamos a realidade; só conseguiremos achegarnos á mesma procurando unha aproximación o máis fidedigna posible do que ocorría nestas manifestacións socioculturais.

No contexto televisivo cómpre ter en conta que nos temos que adaptar a unha programación onde o tempo se reduce cuantiosamente. En escasos 5 minutos realizarase un breve contacto cos informantes a modo de presentación -normalmente atópanse nerviosos pola situación- e deseguido ten lugar a interpretación da danza pensada para ese momento.

A finalidade destes actos televisivos é dedicarlles un espazo aos nosos maiores para lles agradecer publicamente o labor de trasmisión oral que nos amosan e sobre o que se sostén o folklore do país conformando os piares necesarios para a pervivencia da cultura tradicional.